هنگامی که خدا زن را آفرید به من گفت :
" این زن است. وقتی با او روبرو شدی ، مراقب باش که ...  "
اما هنوز خدا جمله اش را تمام نکرده بود که شیخ مکار سخن او را قطع کرد و چنین گفت: " بله وقتی با زن روبرو شدی مراقب باش که به او نگاه نکنی . سرت را به زیر افکن تا افسون افسانه ی گیسوانش نگردی و مفتون فتنه ی چشمانش نشوی که از آنها شیاطین میبارند. گوشهایت را ببند تا طنین صدای سحرانگیزش را نشنوی که مسحور شیطان میشوی . از او حذر کن که یار و همدم ابلیس است. مبادا فریب او را بخوری که خدا در آتش قهرت میسوزاند و به چاه ویل سرنگونت میکند ... مراقب باش " !

و من بی آنکه بپرسم پس چرا خداوند زن را آفرید ، گفتم : " به چشم " 
شیخ اندیشه ام را خواند و نهیبم زد که : " خلقت زن به قصد امتحان تو بوده است و این از لطف خداست در حق تو . پس شکر کن و هیچ مگو… "  گفتم : " به چشم "   

در چشم بر هم زدنی هزاران سال گذشت و من هرگز زن را ندیدم ، به چشمانش ننگریستم و آوایش را نشنیدم . چقدر دوست میداشتم بر موجی که مرا به سوی او میخواند بنشینم ، اما از خوف آتش قهر و چاه ویل باز میگریختم .
هزاران سال گذشت و من خسته و فرسوده از احساس ناشی از نیاز به چیزی یا کسی که نمیشناختم اما حضورش را و نیاز به وجودش را حس می کردم . دیگر تحمل نداشتم ٬ پاهایم سست شد ٬ بر زمین زانو زدم و گریستم . نمیدانستم چرا ؟
قطره اشکی از چشمانم جاری شد و در پیش پایم به زمین نشست. به خدا نگاهی کردم مثل همیشه لبخندی با شکوه بر لب داشت و مثل همیشه بی آنکه حرفی بزنم و دردم را بگویم ، میدانست ...

با لبخند گفت:  
" این زن است . وقتی با او روبرو شدی مراقب باش که او داروی درد توست .
بدون او تو غیرکاملی ! مبادا قدرش را ندانی و حرمتش را بشکنی که او بسیار شکننده است . من او را آیت پروردگاریم برای تو قرار دادم . نمیبینی که در بطن وجودش موجودی را میپرورد ؟ من آیات جمالم را در وجود او به نمایش درآورده ام . پس اگر تو تحمل و ظرفیت دیدار زیبایی مطلق را نداری به چشمانش نگاه نکن ، گیسوانش را نظر میانداز و حرمت حریم صوتش را حفظ کن تا خودم تو را مهیای این دیدار کنم ."

من اشکریزان و حیران خدا را نگریستم . پرسیدم : " پس چرا مرا به آتش قهر و چاه ویل تهدید کردی ؟ "
خدا گفت : " من ؟ "
فریاد زدم : " شیخ آن حرفها را زد و تو سکوت کردی . اگر راضی به گفته هایش نبودی چرا حرفی نزدی ؟ "
خدا بازهم صبورانه و با لبخند همیشگی گفت : " من سکوت نکردم ، اما تو ترجیح دادی صدای شیخ را بشنوی و نه آوای مرا ... "
و من در گوشه ای دیدم شیخ دارد همچنان حرفهای پیشینش را تکرار میکند ...

باید گاهی سکوت کنیم ، شاید خدا هم حرفی برای گفتن داشته باشد !

مطلب ارسالی دوست عزیز همراز